Przypominam tekst, który nic nie stracił na swojej aktualności, a wręcz zyskał w kontekście podejmowanych przez środowiska proaborcyjno proantykoncepcyjne nacisków na wprowadzenie obowiązkowej sexedukacji do polskich szkół.
„Wysłanie dwulatków do przedszkoli to dobry pomysł, bo dzieci w grupie rówieśników dobrze się rozwijają. Elżbieta Piotrowska-Gromniak Stowarzyszenie Rodzice w Edukacji” (Metro 2010/10/25)
Część moich znajomych jest bardzo nieufna w stosunku do psychologów i pedagogów. Dotyczy to zwłaszcza osób, które w obliczu problemów wychowawczych otrzymali od specjalistów radę sprowadzającą się w praktyce do zdania: „staraj się rozwijać w dziecku poczucie własnej wartości”.
Z pewnością każdy z nas słyszał o syndromie Piotrusia pana – czyli o dorosłym mężczyźnie zachowującym się jak niedojrzały chłopiec. Czarujący, dowcipny i… kompletnie niegodny zaufania. Mimo upływu lat nie potrafi zbudować trwałej więzi z drugą osobą. Ucieka od odpowiedzialności, poszukuje wciąż nowych podniet.
„Moja krewna zaczęła stosować na kilkumiesięcznym synu metodę „crying down”, która polega na tym, że po wieczornym nakarmieniu dziecka zostawia się go i gdy zaczyna płakać, nie wolno go utulić i uspokoić.
Określenie „ojciec – obrońca” wywołuje różne reakcje. Niektórym wydaje się to niedzisiejsze i sentymentalne, w innych wzbudza tęsknotę za prawdziwie męskim, honorowym, opiekuńczym mężem czy ojcem.
Umiejętności społeczne przedszkolaka rozwijają się w oparciu o trzy umiejętności – samokontrolę emocjonalną, empatię i komunikację werbalną. Wielu rodziców i profesjonalistów uważa, że aby rozwijać umiejętności społeczne, maluch powinien spędzać dużo czasu z rówieśnikami. A jak jest naprawdę?
Czy powinniśmy wyrabiać w dzieciach postawę honoru, czy jest już wyłącznie staroświeckim sentymentalizmem, podobnie jak ułani, rycerze, czy monarchia?
Czy wiesz, że 64-73% dzieci przedszkolnych i szkolnych miewa w nocy koszmary? Co gorsza, wielu rodziców nie wie o tym. Wykazały to badania nad dziećmi holenderskimi (Muris i inni 2001) oraz australijskimi (Gordon i inni 2007).
Mam problem. Córka ma „przyjaciółkę”. Piszę to w cudzysłowie, bo to naprawdę odrażająca osoba. Zarozumiała, ma jakby na stałe przyklejony wredny wyraz twarzy.