Dzieci, a zwłaszcza nastolatkowie, szukają kogoś, kto będzie dla nich autorytetem, wzorcem zachowań do naśladowania, idolem, kimś o którym może powiedzieć: “chciałbym być taki jak on”. Jak pomóc dziecku dobrze wybrać?
Czy rodzice nieświadomie zachęcają chłopców do agresywnych zabaw? Czy warunkujemy dziewczynki by bawiły się lalkami a zniechęcamy je do zabaw w których mogą pokazać siłę? Czy powinniśmy kupować dzieciom wyłącznie neutralne płciowo zabawki, by unikać narzucania stereotypowego obrazu roli mężczyzny i kobiety?
Jeżeli interesujecie się psychologią rozwojową, wiecie że dzieci zaczynają myśleć logicznie dopiero gdy skończą siedem lat (sugerują to eksperymenty Inhelder i Piaget z roku 1958). Wiecie też, że są niezdolne do wczucia się w drugą osobę i spojrzenia na sytuację jej oczami póki nie skończą czterech lat (Wimmer i Perner 1983). Czy aby na pewno?
Jako mama czwórki dzieci wiem, jak bardzo rodzice bywają zabiegani. Choć mam przywilej osobistego zajmowania się dziećmi w domu i tak czasem trudno mi ogarnąć i dopieścić emocjonalnie całą czwórkę. W podobnej sytuacji jest mama, która choć ma jedno lub dwoje dzieci, jednak pracuje zawodowo, a zatem jej czas dla dzieci także jest ograniczony. Dlatego…
Czytaj dalej
Jeżeli bywacie w dużych sklepach zabawkowych, z pewnością trafiliście na dział “zabawek kreatywnych”. Z reguły stoją tam piekielnie drogie zestawy złożone np. z kilku filcowych figurek, kleju i torebki. “Pobudzanie kreatywności” dziecka polega na tym, że gotowe elementy nakleja w wymyślony przez siebie wzór.
Młodzież jest bezczelna i nie traktuje starszych z szacunkiem. Uczucia rodziców ich nie obchodzą, a gdy tylko ujdzie im to płazem, ignorują polecenia dorosłych.
Na prośbę czytelnika przypominam tekst opublikowany w “Przewodniku Katolickim” w roku 2002. Byłam wtedy mamą jednej, rocznej Dobrusi. Nie miałam jednak wątpliwości, że jesteśmy otwarci na przyjęcie kolejnego.
Część moich znajomych jest bardzo nieufna w stosunku do psychologów i pedagogów. Dotyczy to zwłaszcza osób, które w obliczu problemów wychowawczych otrzymali od specjalistów radę sprowadzającą się w praktyce do zdania: “staraj się rozwijać w dziecku poczucie własnej wartości”.
Określenie “ojciec – obrońca” wywołuje różne reakcje. Niektórym wydaje się to niedzisiejsze i sentymentalne, w innych wzbudza tęsknotę za prawdziwie męskim, honorowym, opiekuńczym mężem czy ojcem.
“Córka chciałaby uczyć się grać na pianinie. A ja boję się, że się szybko zniechęci. Może lepiej, by po prostu słuchała muzyki? Słyszałam o tzw. efekcie Mozarta – to chyba bardziej sensowne?” Marta